Hommage à Denise Roche

Hommage à Denise Roche

Meiranas 23 de març de 2023

 

Se siam rescontradas fin de las annadas setanta qu’ère secretari a l’usina d’embalatges dals Cevenas de Molièiras. Animava de cors de iogà a Meiranas.

 

Pièi nòstres camins se son separats per se rejonher en débuta de las annadas 2000 que se sèm retrobadas a la corala occitana dals Arrapadors, als Mages.

 

Dempièi se siam retrobadas tanben als cors d’occitan dau Pèire Mazodier a Sant-Ambruèis e nòstra caminada se perseguiguèt sus la dralha de l’occitan qu’aviá entreprés d’aprene. Quand lo Pèire abandonèt son cors contunhèt endé ieu l’aventura de la lenga d’òc.

 

Fòrça discreta, totjorn presenta (mancava pas un talhièr que se despatolhava per venir) mème quand lo camin s’i prestava pas, e aquò arribèt mai d’un còp.

 

D’una granda timiditat aviái capitat de la faire parlar en public e joguèt quauquas scenetas, particularament la per festar los uèch sègles dau mercat de Sant Ambruèis en preséncia de Pierre Albert CLEMENT, o mai la per onorar la memòria dals peluts de la guèrra de 14 au travèrs dals poemas de Louis Abric, presentada jusqu’ei Vans en Ardecha.

 

D’aqueste temps cantaira a la corala dau Club Mongrilhet, ne’ prenguèt las retnas quand monsur Tesson, son menaire, defuntèt.

 

Après las crèbas dals Arrapadors, preissada per la Marineta Mazoier ne’n venguèt a mestrejar la corala dals Quinçons.

 

Sa volontat acarnassida li permeteguèt de parlar un pauc l’Occitan e susquetot mai de l’escriure, per pròva los articles que passère dins Cascalhs la revista de mon associacion Parlars d’aicí.

 

Salude la saberuda (cercaira au CNRS) qu’endé son òme (engenhor tanben) aviáun quitat la vida ciutadina per viure l’educacion de sos enfants d’un biais que pensavan melhor per eles, luènh dau confòrt modèrne. D’aquel temps ajudèt los Andrèu dals Mages quand s’afairavan a la parucion de lurs jornal Clinton.

 

Enrasigada dins la natura i èra d’a-fons estacada. Se plasiá defòra, endé sos animaus. Quant de còps nos contèt pas las aventuras de Gaston, son ase ? Dempièi quauques més aviá perdut son òme, aviá degut s’exilar dau Fal e l’abandonar per viure embarrada en apartamente aquò, de segur, li deguèt pesar.

 

Perdon Danisa d’avedre pas, dempièi, estat mai presenta per tus. Siái segura pasmens que lo moment vengut, lo jorn que se retrobarem me ne’n trendràs pas de rigor.

 

Adieu Danisa Veja ! Sèm aquí dau iogà, dals Arrapadors, dau Club Montgrilhet, dals Quinçons, de l’occitan, per t’acompanhar, recampats d’uèi en signe d’amistats e te dire « au reveire ».

 

Martina MICHEL